Sevdiğim bir arkadaşım yazmıştı geçenlerde

içindeki Polyanna'nın ara sıra öfkeli şirinlere mağlup olduğuyla ilgili.

Ona şöyle cevap vermiştim, içine Polyanna kaçmaya görsün,

mağlup olsa bile hemen kendini toplar geri döner.

Benim de, zamanın birinde içime Polyanna kaçtı bi kere.

Arada kızsam da sağa sola,

hemen geri gelir, bırakmaz beni.

Neyse ki... İyi ki...

Bu sabah, aldığım nefese şükrederek uyandım.

Gönül almaya çalışan kocaya gülümsedim.

Kızımı okula bıraktım.

Onu koltuğuna oturttururken bir rahatlık geldi ki.

Geç kalmak falan hiç umrumda bile değildi.

Daha önemli ve mutlu bir an olabilir miydi?

Bir cümlenin içinde kaç teşekkür edecek şey olduğunu düşündüm.

Başta aldığım nefes olmak üzere.

İyi ki varsın Polyanna...